Laatste blog van deze reeks; Daar ben je dan.

De medicatie ligt klaar, maar wanner weet je dat het tijd is?

Tijd voor iets dat ik helemaal niet wil, maar dat je niet leeft en mij zo in zijn greep heeft, dat voelt ook gek. Sebastiaan is bij mij, telefonisch weliswaar vanaf ver weg maar hij steunt me aan alle kanten.

Het is tijd, want ik weet dat ik het voor me uit schuif, twee weken was lang genoeg, je kwam niet vanzelf, maar het is tijd om je los te laten. Nee, het is tijd om een einde te maken aan het wachten en de angst en de wetenschap dat het nog weken kan duren. En het si tijd, omdat we bijna vakantie hebben en ik wil niet dat die negen dagen dat wij vakantie hebben als gezin, ik zal vloeien, mij ziek voel en psychisch helemaal stuk ben.

Is dat egoïstisch? Misschien. Was het nodig om psychisch te overleven? Dat was het zeker.

Daar gaan we, 8;30 Milan naar school, 8;45 familie ingelicht over wat er gaat gebeuren (want hevig bloedverlies, wat moet ik mij daar bij voorstellen?). Om 10 uur heb ik eindelijk de moed om de pillen (vaginaal) in te brengen, ik heb de gebruiksaanwijzing twintig keer gelezen, heb alle bijwerkingen al voordat ik ze überhaupt ingebracht heb en iedere vezel in mij verzet zich. Maar ik weet ook dat het goed is, dat ik dit moet doen, van mezelf, mij uit mijn eigen lijden verlossen, deze onzekerheid, het is bijna voorbij.

Zelfs terwijl ik dit typ voel ik het vanbinnen, in mijn borst, het verdriet is er en mag er zijn, nog steeds, maar ik raak er niet meer van uit balans. Het hoort bij me, zoals het er is. En ook ben ik trots, dat dit kindje bij mij kon blijven voor zolang als het duurde, dat ik intens heb mogen genieten en de blijdschap die wij als gezin voelden bij de echo, het vertellen, het groeien van mijn buik, het geheimpje bewaren, de vlinders van de wetenschap, de verwachting... 

De hele dag verblijf ik op de bank, ieder dingetje voel ik, steeds naar het toilet, is er al wat? Gaat er al wat gebeuren? Is dit een krampje? Om 15 uur ben ik zelf zo moe dat ik naar bed ga, ik ga proberen te slapen, want de dag duurt zo lang en ik ben gewoon bang. Ik kan niet meer terug. 

Ik lig net als de bel gaat, een nichtje met bloemen van de familie. Wat super lief, maar sorry ik kan je niet binnen uitnodigen, ik ben in afwachting van, de krampen zijn begonnen en wil even op mezelf zijn. Ik voel me onaardig, maar ze vindt het geen probleem en snapt het wel.
Ik vraag me tijdens het schrijven af hoe dit alles voor Sebastiaan is geweest, want de keuzes hebben wij samen gemaakt, hij heeft mij gesteund vanaf ver weg... maar wat heeft dit eigenlijk voor en met hem gedaan?

Om 18 uur komt mijn moeder langs, samen bestellen we sushi, ik heb krampen, steeds iets heviger, maar er is verder nog weinig aan de hand.
Om 20 uur gaat het dan echt gebeuren, ik heb krampen die lijken op weeën, ik herken dit van Milan. Mijn lichaam doet dit verder zelf.Ik heb van een plastic bakje een vergiet gemaakt met gaatjes en zo vang ik om even over 20 uur de placenta op, ik zie de tabletten die ik heb in moeten brengen erin en het past in mijn handpalm.
Om 20;30 krijg ik een soort van perswee en voel ik dat ik iets groots verlies. Het blijkt de hele vruchtzak, deze was betrekkelijk hard en groot, daarin moet ons kleintje zitten.

Mijn vader is intussen ook naar ons huis gekomen en met z'n drieën bekijken we de placenta en de vruchtzak. we maken foto's en filmpjes en ik besluit dat ik erin wil kijken. Ik wil ons kindje zien. Mijn moeder vraagt of dit wel een goed idee is en vind het een beetje eng, je wilt het tere kindje niet beschadigen. Samen met mijn vader maken we het met een scherp mesje voorzichtig open, een klein glazig huidkleurig boontje zie ik zitten. Omdat het al twee weken niet meer in leven is, is het al aan het interen en ik zie dat dit het moet zijn, maar het lijkt niet echt meer op een kindje.  

Ik besluit het kleintje nog even te bewaren, ik wil er straks nog even naar kijken en ik wil bedenken wat ik met het kleintje wil doen en ik bewaar het in de koelkast.

Milan wil ook even kijken, dat mag. Mijn familie komt langs, die willen ook even kijken, dat mag ook. Sebastiaan en ik besluiten dat we het in een plant in de tuin willen begraven en ik besluit het kleintje in de vriezer te bewaren tot we een afscheid kunnen maken, in onze eigen tuin met ons eigen gezin. Vanaf het moment dat het in de koelkast heeft gelegen wilde ik het niet meer aanraken, het gekke was dat toen het zo koud voelde, het kindje meteen niet meer als van mij voelde, het was een instinct. Als ik er nu over na denk heeft dit wel veel goed gedaan in mijn rouwproces, want hoe verdrietig het ook was, ik heb de tijd genomen om alles te doen zoals ik het wilde. En ik denk dat ik iedereen kan adviseren om je gevoel te volgen, want hoe raar het misschien klinkt om een vruchtzakje open te maken, of je kleintje in de koelkast of vriezer te bewaren, als het goed voelt voor jou, dan is dat precies zoals het hoort te gaan!

Wij hebben met ons gezin een prachtige plant gevonden, daarin hebben we ons kleintje begraven, de "babyplant" noemen we hem nog steeds en ieder jaar geeft hij ons prachtige bloemen. Milan heeft een grote gouden harten ballon opgelaten en een kaartje eraan geschreven "Ik wou dat ik je had leren kennen".

En dat is precies zoals het is;  

Wat hadden we je graag leren kennen!